کد مطلب:36753 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:115

حاصل آنكه جامعه ی دینی باید با دعا مانوس باشد. خواندن خداوند فرض است. سخن گفتن با او، ذوق زندگی دینی و چاشنی حیات معنوی است. این امر شریف باید پیگیری شود و لو آنكه پاسخی نیابد. پاداش آدمی همان است كه به او اجازه داده اند تا خداوند را بخواند. این خواندن حلاوتی در كام جان آدمی می نشاند كه از طریق دیگری حاصل نمی شود. اگر این خواندنها نتیجه ی مادی و ملموس هم داشت چه بهتر و اگر نه، بر اصل آن گوهر خدشه ای نیست. نفس زنده ماندن این روحیه ی خداخوانی در جامعه ی دینی مطلوب است و باید این روحیه را به نسلهای بعدی منتقل نمود. و به قول اقبال لاهوری، دعا كردن تحولی در شخصیت آدمی پدید می آورد كه این شخصیت عین مطلوب است. اجابت دعا امری ثانوی و تبعی است.

لذا در اینجا مسئله این نیست كه انسان همانند برنامه ریزیهای مادی اش، بنشیند و بررسی كند كه تاثیر دعای او در جهان خارج تا چه اندازه است. البته گاهی تاثیر دعا در عالم خارج ظاهر می شود، ولی اصل، آن تاثیر نیست و در اجابت دعا هم نمی تواند اصل دعا را منتفی كند.